Bussen, tuktuks, cyclo's en Happy Hour!

Woensdag 16 november werden we om 07.00 uur opgehaald bij het Guesthouse in Sihanoukville. We waren toe aan een nieuw land. De minivan bracht ons naar de luxe bus. De luxe bus (welke waarschijnlijk alleen maar werd gebruikt om reclame te maken) bracht ons na een ritje van nog geen 5 minuten naar bus 3. Deze was iets minder luxe en al meerdere keren bekogeld met stenen o.i.d., de airco had kuren en de t.v. was defect (waar wij dan weer geen probleem mee hadden). Op naar Phnom Penh waar we over moesten stappen op de bus naar Ho Chi Minh. Daar aangekomen bleek onze bus niet op dat station te vertrekken. Een hoop gesteggel en bemoeienissen van verschillende tuktuckers was het gevolg. Uiteindelijk werd ons verteld dat we met een tuktuk naar een ander station moesten, maar we moesten eerst een kaartje regelen. Natuurlijk probeerden ze ons eerst nog wat geld afhandig te maken, door te zeggen dat we voor de tuktukrit moesten betalen. Nou, dat dachten we toch niet....en dat hoefde dus ook niet. Op weg door het drukke verkeer in Phnom Penh sjeesde de tuktucker met een rotvaart en zonder zijspiegel naar het kantoortje. Midden op het kruispunt gebeurde het dan...Door het gemis van een zijspiegel zag onze tuktucker een Toyota over het hoofd en schaarde de tuktuk zo in de voorkant van de Toyota. Een hoop geroep en armgebaren, veel toeschouwers, maar wij zaten ongeschonden in de tuktuk. Tijd voor een peukie dan maar en de camera er bij....Filmpjes volgen!! Na een redelijke snelle afhandeling, reden we door naar het kantoor en werden de kaartjes door de tuktucker geregeld. Nog een beetje bibberig en onder de indruk maakte hij daarna bijna nog 3 ongelukken. Uiteindelijk toch veilig bij bus 4 aangekomen, een hele luxe, schone, koele en ruime bus. Zo hadden we ze nog niet gezien in de afgelopen weken. Om 21.00 uur reden we Ho Chi Minh in. Een guesthouse hadden we snel gevonden, hele vriendelijke mensen, heerlijke bedden, airco, tv en een warme douche midden in het backpackersgebied. De volgende dag maakten we een stadswandeling. Na 2 uur wandelen kwamen we op de drukste rotonde van HCMC aan. In de lonely planet stond al beschreven dat het een leuke uitdaging was om deze heelhuids over te komen. We zagen er vast een beetje hulpeloos uit en twee uiterst vriendelijke en breed uit lachende cyclorijders boden ons hun diensten aan. Na wat onbegrijpelijk Engels kwamen we er achter dat de prijs "one five dong" was. Wij vroegen bedoelen jullie 15.000 dong (ong. 50 eurocent)? Ja! En de kussens werden al opgeklopt. We hadden beide een privegids, Phoung en Thanh. We voelden ons als koninginnen. We zagen het War Remnants Museum (Vietnam oorlog) en het Ho Chi Minh History Museum. Daarna nog de Royal Emperor Pagode gezien en toen was het toch echt tijd voor Happy Hour volgens onze vriendelijke gidsen. Welja, dachten dachten wij, dat hebben jullie wel verdiend. Na een koel biertje en heerlijk Vietnamees eten, door de heren besteld, kwam het aanbevelingsboekje op tafel. Deze hadden wij in het begin ook gezien, er stonden in verschillende talen positieve reacties in. Wij wilden ook wel schrijven, want we hadden een heerlijke dag gehad. Terwijl er werd geschreven vroegen we of we alvast konden betalen. Dat kon! We kregen zelfs een uur korting. We hoefden er maar 4 te betalen. Met een stalen gezicht werd de prijs ons verteld.Het kwam op slechts 2 miljoen dong p.p.(Dat was totaal 140 euro) BULLSHIT en NO WAY WE'RE GONNA PAY THAT. De vriendelijke heren, die ineens wolven in schaapskleren bleken te zijn, bleven zeggen dat ze zo hard hadden gewerkt en we hadden het toch zo naar ons zin! Ja, nu niet meer. Ook wij kunnen hard zijn. Na 20 minuten onderhandelen kwamen we uit op 500.000 dong p.p. Dat geld hadden we voor een heleboel andere dingen kunnen gebruiken. Het Happy hour bleek toch niet zo happy te zijn. Ook dit hoort bij het reizen. Gelukkig kunnen we er ook om lachen. De volgende dag hebben we ons in het guesthouse bezig gehouden met het uitstippelen van onze reis in Vietnam en Laos. We hebben een open busticket naar Hanoi gekocht.
Vandaag zijn we naar de Cu Chi tunnels geweest. Deze zijn gegraven door de Viet Cong en slechts 200 km lang. De tunnels zijn 120 cm hoog en 60 cm breed (op sommige plekken zelfs maar 30 bij 30 cm). Yvonne is er ongeveer 20 meter in geweest en vond het wel weer genoeg. An had aan 1 meter genoeg. Terug naar het guesthouse, waar onze was klaar lag. Tas ingepakt, uitchecken en nu wachten op de slaapbus. We zijn benieuwd of deze slaapstoelen gemaakt zijn op Westerse of Aziatische maatstaven. Dit verhaal volgt, net als de foto's en video's bij dit verhaal.
Veel liefs,
An en Von